Quatorze Juillet

Deze ochtend hoopte ik te stralen in de zon met het wielertruitje van Saxobank dat Alexander me mee gaf. Ik zou dat ook doen uit sympathie voor de gele truidrager Franck Schleck.
Langs duurde het mooie liedje niet, want niet één maar minstens tien hemelsluizen werden open getrokken. Tot en met een begin van lichte hagel, bij een door Sven gemeten temperatuur van 7° C kregen we over ons heen. Deze nationale feestdag zal in de meteorologische geschiedenisboeken van Frankrijk geboekstaafd worden als de natste sedert decennia en voor nog meer dan 50 jaar in de toekomst.
In La Puye (ik had bij het binnen rijden van het dorp door mijn beregende bril gelezen : “La Pluie”) kregen we van onze volgers verse kleren en een warme tas koffie.
Wat daarna volgde was een monotone rit door een verlaten Frans landschap, alweer overdreven beladen met bulten en opnieuw – het klinkt vervelend – slechts één grote tegenligger. Voor ons geen Marseillaise op de Champs Elysées maar eerder een treurmars.
De eentonigheid werd enkel doorbroken door 5 keer hetzelfde ritueel van regenvest aan/uit/aan/uit.
De enige zon die we vandaag zagen, was deze in de harten van de miljoenen zonnebloemen die ons traject afboordden.
Svens fietsthermometer mat een gemiddelde van 19°. Er zat jammer genoeg geen pluviometer op. Die zou waarschijnlijk toch overgelopen zijn.
Op de camping geen rust, maar gesleur naar wasmachine en droogkast. De koerstenues waren dringend aan een wasbeurt toe.
En kijk, daar was om de dag te eindigen toch wat zon bij. De reuzepizza smaakte als een koningsmaaltijd.
Morgen weer vroeg uit de veren voor alweer een stapje dichter naar het einddoel.