Terug thuis... foto's kijken

De eerste dag in de buurt van Saint-Quentin

Puffen bij 40°C

Eerste stop in Remy

Klaar voor dag 2

Klaar voor dag 3


Samen even halthouden

Klaar voor dag 4 ???

Water gieten !!!

Repos des vélos

Klaar voor dag 5

Een trouwe supporter

Klaar voor dag 6

De Goudepennes aan ND des Cyclistes

Een kaars branden in ND des Cyclistes

De weg kwijt ??

Een Schleckje doen...

Le Grand Arrivé

Miljoenen zonnebloemen

Onze jeugdige supporters

Hoed én helm af voor mijn chauffeur !

Te Lourdes op de bergen

Wie ooit dit lied schreef, kwam nooit met de fiets naar Lourdes-Frankrijk. Dé platste rit bij uitstek. Niet dat we daar om treurden, maar ik had er mij wel iets anders bij voorgesteld.
Een verademing dus. Ook van de wind was met moeite nog enig spoor te bekennen. Tijd om wat te keuvelen en naast elkaar rijdende de zes afgelopen dagen te evalueren. Alles hebben we getrotseerd en toch hebben we het overleefd met brio. Beider conditie is nog ronduit goed. Voor één enkel lichaamsonderdeel is het best dat we op het ganse parcours bijna geen kasseien te verwerken kregen. Dit was zeker de laatste dagen een geluk.
De zonnebloemen hebben plaats gemaakt voor maïs. Enorm veel maïs. Ze zullen hier in Frankrijk nog eeuwen zonnebloem- en maïsolie kunnen produceren.
De aankomst in Lourdes was apart. Eerst toch nog wat steile hellingen in het stadscentrum over en tussen duizenden gelovigen, toeristen, priesters, zusters, mensen van alle rassen slalommen om dan via de grote poort het heiligdom binnen te rijden. Nu ja, binnen rijden mocht niet van de poortwachter, zelfs niet met de fiets aan de hand. Dan maar in wielertenue alleen naar de grot waar we de priester uit Oostakker weer ontmoetten met een verwelkoming en een dankwoord voor de behouden aankomst.
Zonder ongevallen en met maar twee platte banden mochten we ons inderdaad gelukkig prijzen.
De avond werd afgesloten met een toevallige ontmoeting met de bisschop van Gent die ook zijn waardering voor ons exploot niet onder stoelen of banken stak.

Om te eindigen wil ik mijn uiterste dank en appreciatie uitdrukken voor onze volgens van het eerste tot het laatste uur.
Dank voor hun inspanningen, geduld, begeestering, aanmoediging en nog zo veel meer. Door hen werd onze trip naar Lourdes heel wat minder “lourd”.
Ook dank aan de volgens op het thuisfront (zelfs tot in Amsterdam). Het was fijn jullie aanmoedigingen per sms of blogreactie te lezen.

En dan nu focussen op wat ik in feite in Lourdes kom doen : merci zeggen voor het mirakel dat in Leuven is geschied.

Tussen de wielergoden der aarde

Het eerste deel van deze rit kon beschouwd worden als puur functioneel, om van punt A naar punt B te rijden.
Pas na Casteljaloux was het rijden aangenaam dank zij een bosrijke omgeving waarbij het geluid van voorbijrazende auto’s vervangen werd door het getsjirp van krekels en uiteindelijk “un plat pays” met weinig wind.
Hét grote doel van deze dag was Notre-Dame des Cyclistes in Labastide d’Armagnac. We moesten daar voor 18.00 uur zijn, want anders hingen we eraan voor de moeite wegens een gesloten poort. Na een race waarbij Sven en ik mooi rondjes draaiden zoals de echte Tourrijders haalden we met een gemiddelde snelheid van 27 km/uur ons doel.
De moeite waard om ons te haasten : originele wielertruien van de groten der aarde, waarbij onze aandacht uiteraard in eerste instantie uitging naar een gele trui van Eddy Merckx uit zijn Faema-tijdperk, een wereldkampioenentrui van ’s lands glorie, Tom Boonen en gele truien van Armstrong en Contador. Verder nog honderden andere van bekende en onbekende helden uit alle hoeken van de koerswereld.
Een kaars en een klein dankwoord voor de afgelopen fietsdagen zonder kleerscheuren besloten het bezoek.
Om te eindigen nog 20 kilometer doorheen de druivenvelden waarvan Armagnac wordt gemaakt.
Een afhaal-Chinees besloot deze voorlaatste dag van onze missie.

Pineau de Charentes

Mijn vrouw weet als geen ander dat ik als aperitiefje graag een pinootje drink. Ik deed dit gisterenavond nog op het terras van de camping. Mij lijkt het dat dit drankje veel makkelijker te verteren was dan de streek met dezelfde naam waardoor we heden fietsten.
Ook hier wegenbouwers die niet per lopende kilometer betaald worden maar wel per aangelegde bult of helling. Hoe hoger, hoe meer ereloon.
In het begin mat de wind zich bij wijlen de allure aan van een kleine mistral, maar in de loop van de dag vond hij het blijkbaar genoeg om ons te tormenteren en ging hij wat rusten.
We hadden bij enkele vorige stops al gehoord dat wij een deel van de weg naar Santiago de Compostella aan het rijden waren. Ook vanavond nog in onze gîte in Festalemps. Lourdes is echter voor ons ver genoeg. Santiago was “no part of the deal”.
Fysiek is alles nog redelijk OK, maar mentaal gaat het moeilijker. De druk(te) om iedere dag van het ene punt naar het andere te trekken, wordt zwaar om dragen.
Gelukkig maakte de natuur rondom ons veel goed. Veel bossen, enorm veel zonnebloemen, pittoreske dorpjes met Romaanse kerken en ander moois tussen de gebruikelijke hellingen.
Nog even melden dat ik deze morgen opnieuw de zon uitdaagde door mijn Saxo-truitje aan te trekken en het heeft klaarblijkelijk gewerkt. 29° C gemiddeld op de fietsthermometer.
Alweer heerlijk gegeten vanavond. Met eend op de barbeque zullen we er morgen weer tegen kunnen.
Lourdes-Lourdes blijft nog altijd niet voor doetjes, maar de bestemming komt toch in zicht.

Quatorze Juillet

Deze ochtend hoopte ik te stralen in de zon met het wielertruitje van Saxobank dat Alexander me mee gaf. Ik zou dat ook doen uit sympathie voor de gele truidrager Franck Schleck.
Langs duurde het mooie liedje niet, want niet één maar minstens tien hemelsluizen werden open getrokken. Tot en met een begin van lichte hagel, bij een door Sven gemeten temperatuur van 7° C kregen we over ons heen. Deze nationale feestdag zal in de meteorologische geschiedenisboeken van Frankrijk geboekstaafd worden als de natste sedert decennia en voor nog meer dan 50 jaar in de toekomst.
In La Puye (ik had bij het binnen rijden van het dorp door mijn beregende bril gelezen : “La Pluie”) kregen we van onze volgers verse kleren en een warme tas koffie.
Wat daarna volgde was een monotone rit door een verlaten Frans landschap, alweer overdreven beladen met bulten en opnieuw – het klinkt vervelend – slechts één grote tegenligger. Voor ons geen Marseillaise op de Champs Elysées maar eerder een treurmars.
De eentonigheid werd enkel doorbroken door 5 keer hetzelfde ritueel van regenvest aan/uit/aan/uit.
De enige zon die we vandaag zagen, was deze in de harten van de miljoenen zonnebloemen die ons traject afboordden.
Svens fietsthermometer mat een gemiddelde van 19°. Er zat jammer genoeg geen pluviometer op. Die zou waarschijnlijk toch overgelopen zijn.
Op de camping geen rust, maar gesleur naar wasmachine en droogkast. De koerstenues waren dringend aan een wasbeurt toe.
En kijk, daar was om de dag te eindigen toch wat zon bij. De reuzepizza smaakte als een koningsmaaltijd.
Morgen weer vroeg uit de veren voor alweer een stapje dichter naar het einddoel.

La Route Touristique

Vandaag vertrokken in de buurt van Fontainebleau, het verkoelende Bois Domaniale d’ Orléans doorkruist, de Loire overgestoken in Orléans, gepasseerd én gefotografeerd aan het kasteel van Chamborg, dwars door de wijngaarden van de Loire om te eindigen in een schitterende Chambre d’Hôtes in Noyes-sur-Cher. Ondertussen ook het kasteel van Chevigny gepasseerd en ons een stukje thuis gevoeld omdat dit gebouw gebruikt werd als voorbeeld in de boeken van Kuifje.
Menig toerist zou jaloers zijn van zo’n parcours.
“Een vlakke rit” hadden we gisteren in het roadbook gelezen. Niets was minder waar. Mon oeil dus. De Fransen vinden wel altijd een reden om gemiddeld per 10 kilometer een bult in de weg te leggen. Veel kaarsrechte wegen met maar één grote tegenligger : de wind. De ganse dag boksen tegen iets waartegen je weet dat je toch niet kan winnen.
Ik kreeg de indruk dat het merendeel van de Franse chauffeurs een brevet van racepiloot op zak hebben. De kadavers langs de kanten van de weg waren ervan de stille getuigen. Egels, katten, vogels en zelfs een uil. Zo te zien had hij nog niet zo lang geleden voor het laatst “Oehoe” geroepen.
Verder overal graan, groensel, zonnebloemen en wijngaarden om ons heen. Ook veel zon en voor de klimatologen onder jullie een maximum van 33° C en slechts enkele druppels waters als afkoeling.
Morgen is het 14 juli, de Franse nationale feestdag. Vive la France, vive le vélo.

Een Ardeense wielerklassieker

Sven en ik zijn van geen kleintje vervaard wat betreft het bestijgen van hellingen, maar wat we vandaag onder de wielen kregen, kon best de vergelijking met de toeristenklassieker Tilff-Bastogne-Tilff doorstaan, met La Redoute en al erbij. Er kwam geen einde aan de opeenvolgende hellingen en ze waren stuk voor stuk ellenlang.
Gelukkig zat het weer wat beter mee dan gisteren. Het ochtendonweer had voor afkoeling gezorgd en de rest van de dag hield de temperatuur zich gedeinsd. 29° maximum op Svens meter.
Van begin tot einde de wind van voren. Die was gisteren als vanaf Doornik te voelen. Hij komt duidelijk uit het Zuiden en haalt 4 à 5 Beaufort op sommige momenten.
Vandaag ook maar één lekke band, voor mij dit keer en dat al na 20 kilometer.
Het wijwater van gisteren was goed tegen de hitte, vandaag hielp het tegen de maandagse verkeersdrukte. Vooral in Meaux was het soms kantjes afrijden. Nog geen 10 kilometer fietspad kregen we geprestenteerd.
De avond was improviseren. Niet voor Sven en de zijnen, want die genoten van een charmante gastvrouw in hun Chambre d’Hotes. Alhoewel, laat dat charmant er maar af. Een controlefreak die ons meteen met camper en al de hof afgooide. Trop grand !
Dan maar een sanistation gezocht en uiteindelijk gevonden wat verderop. Gelukkig heeft mijn vrouw op korte tijd haar rijden met een vijftonner aangescherpt. Mijn pet er voor af.

Morgen wordt het gelukkig een vlakke rit. De rest van de volgers gaan het kasteel van Chambord bezoeken. Het is hen gegund na de eerste dagen van hossen en hijgen om ons zo goed mogelijk bij te staan.

Bakken en braden

Toen de pastoor ons en onze fietsen zegende deze morgen, zei hij : “Ik zal maar genoeg water gebruiken, want ge zult het nodig hebben met deze warmte.”
Hij kon toen waarschijnlijk niet bevroeden dat Svens fietscomputer een maximum temperatuur van 40° zou aangeven ter hoogte van Cambrai.
In de buurt van Oudenaarde hadden we de Koppenberg al letterlijk rechts laten liggen en de secteur pavé ter hoogte van het Bois de Wallers links. Daartussen niets anders dan helling op, helling af.
In Saint-Amand-les-Eaux had Sven er zijn eerste lekke band opzitten.

Minimum 10 liter heb ik verzet, Sven nog meer. We konden onze dranken niet langer dan 25 kilometer koel houden in onze bidons.
Reken bij dit alles nog de beklimmingen naar Saint-Quentin en deze eerste dag kon dus al tellen voor vier.
Gelukkig was de Chambre d’Hotes in Remy een heerlijke verpozing op onze pelgrimstocht.

Terwijl ik dit schrijf, maandagochtend zijnde, stroomt het regenwater met bakken uit de hemel. Alle sluizen staan open en af en toe vaart er een heel groot schip tegen, of zou dat donder zijn.
Van het ene uiterste in het andere dus. Gisteren verstikken en vandaag pompen of verzuipen.
Lourdes, here we come.

Met Bizzard en Lambrecht naar Lourdes

Tiens, twee nieuwe leden in de ploeg, zou je denken.
Niets is minder waar. Bizzard is een advertising-bureau uit Deurne en Lambrecht is een mobilhome-verhuurder uit Maldegem.
Dank zij hen wordt onze tocht wat comfortabeler gemaakt.

Toen ik in het voorjaar de Van Petegem Classic tot een goed einde had gebracht, vond ik tussen mijn ruitenwisser een exemplaar van Cyclelive, een sportmagazine vol met leuke artikels en nogal wat reclame. Mijn aandacht werd getrokken op de laatste pagina, waar de uitgever van het blad, Bizzard dus, de kans bood aan echte (jonge en opkomende) wielrenners of wielertoeristen om een mobilhome ter beschikking te krijgen als logistieke ondersteuning. Eén grote voorwaarde echter : de gegadigden moesten een aparte,speciale missie hebben, ene om mee uit te pakken. Niet zomaar heen en terug naar de Mont Ventoux in het spoor van duizenden andere Vlamingen, of zo.
Ik besloot mijn kans te wagen en stelde diezelfde dag nog een ijzersterk dossier samen en stuurde het op. Tot mijn verbazing en uitermatige vreugde kreeg ik ’s anderendaags al te lezen dat ik mocht rekenen op een hotel op wielen, geleverd door de verhuurder ervan, Lambrecht uit Maldegem.
En warempel, vandaag staat de bijna spiksplinternieuwe camper voor vier personen op onze oprit te blinken in de zon. Nu nog alles vakkundig stapelen en mijn vrouw laten wennen aan de toch wel speciale manier van rijden, zodat niets ons in de weg staat om optimaal gebruik te maken van dit hemelsgeschenk.

Voor de rest zijn we er (bijna) klaar voor. Het weerbericht voor komende week ziet er nog zo slecht niet uit. Niet te heet, af en toe een onweertje, kortom, voor elk wat wils en niet onoverkomelijk.
Morgenavond tijdig tussen de veren want zondag zal ik de haan kloppen in het tijdig moeten opstaan.

Wie nog op een andere manier ons verhaal wil lezen, moet zaterdag 10 juli maar eens een Gentenaar/Nieuwsblad kopen.

Le Tour de France, maar dan anders bekeken

Eén week na “le Grand Départ” in Rotterdam is het mijn beurt om te starten met mijn Tour de France. Bij Armstrong en Contador draait het rond eeuwige roem en veel geld verdienen, bij mij gaat het over het inlossen van een belofte. Twee jaar geleden, op het dieptepunt van zijn leven, beloofde ik aan hogere krachten dat ik naar Lourdes zou fietsen indien onze zoon mocht genezen. Het mirakel geschiedde. Waar niemand nog op durfde te hopen, gebeurde. Nu is het mijn beurt om mijn deel van de afspraak na te komen.
Zondagochtend, 11 juli om 7 uur word ik “uitgezonden” (zo heet dat plechtig) vanuit de Basiliek in Lourdes (Oostakker, Gent) met als einddoel Lourdes (Midi-Pyrénees, France). Mijn wielerploeg bestaat uit amper twee leden. Ik heb alleen Sven die me af en toe eens uit de wind zal zetten en met wie ik onderweg lief en leed zal delen. Onze vrouwen en een paar familieleden volgen in camper en mono-volume om ons tijdig van ravitaillering en verse kleren te voorzien.
Sven is een fietsmakker waarmee ik al menig hellinkje beklom in de (Vlaamse) Ardennen en met wie ik twee jaar geleden op de top van de Mont Ventoux stond. Terwijl de Tourcaravan er drie weken over zal doen om Parijs te bereiken, klaren wij de klus in zeven dagen. ’t Is dan ook “maar” 1096 kilometer ver. Hopelijk zonder tegenslag komen we op zaterdag 17 juli aan in het andere Lourdes.
Terwijl u dit leest, worden de laatste voorbereidingen getroffen. Het traject is minutieus uitgezet op niet minder dan 11 Michelin-detailkaarten. Lopend voedsel, poeders allerhande, bidons, reservebandjes en extra wielen, een hoop wielertenues, enz. staan en liggen al klaar. Angstvallig het weerbericht in het oog houden, hoort er ook bij. Alle dagen gietende regen is niet alles, maar gemiddeld 160 km per dag (de eerste zelfs meer dan 200) moeten fietsen aan 30°C lijkt me ook niet alles.
In de loop van volgende week hoop ik jullie op de hoogte te kunnen houden van de vorderingen. Wie voor ons wil duimen, is alvast bedankt. Alle beetjes helpen.

Routeschema :
11/07 Lourdes - Noyon (Remy) 237 km
12/07 Noyon – Barbizon 144 km
13/07 Barbizon – Noyers-sur-Cher 163 km
14/07 Noyers-sur-Cher – Romagne 152 km
15/07 Romagne – Festalemps 126 km
16/07 Festalemps – Estang 173 km
17/07 Estang – Lourdes 101 km